Granice cierpliwości – recenzja Future Grind

Nie wiem jak wy, ale ja zawsze miałem sentyment do gier typu Trial Fusion. Kultowa w naszym kraju Elastomania i wiele jej klonów pożarły mi setki godzin. Miliony podejść, upadków i drobnych sukcesów. Wydana w 2018 roku gra Urban Trial Playground na nowo rozbudziła we mnie to wygasłe pragnienie jazdy po najdziwniejszych torach. Kilkanaście dni temu na naszym rynku zadebiutował Future Grind. Ależ to jest grywalne!

O fabule nie da się za dużo powiedzieć. Oficjalnie wykonujemy coraz trudniejsze akrobacje na zlecenie wielkiej firmy. Początkowo mamy do wyboru tylko jeden pojazd, a z czasem nasi mocodawcy przygotowują dla nas kolejne maszyny. Historia jest nieistotna. Nie ma w niej wielowymiarowej zagadki, którą będą rozpracowywać tysiące graczy (patrz: Trial Fusion), brakuje jej też tej przyjemnej dawki lekkości. Pomiędzy kolejnymi próbami ktoś pisze do nas kilka zdań, które można śmiało zignorować i bawić się dalej.

Najważniejszym elementem Future Grind jest grywalność. Nasz dzielny, bezimienny bohater początkowo zaczyna od jeżdżenia pojazdem z dwoma różnokolorowymi kołami. Barierki, po których możemy grindować mogą mieć jeden z trzech kolorów. Niebieski, różowy bądź biały. Wykonujemy proste triki pomiędzy nimi. Początkowo głównie ślizgamy się na szczycie i zgarniamy najmniejszą ilość punktów. Z czasem dochodzi ślizganie się, lekko dotykając barierki od dołu, szybkie zmiany koła, jakim dotykamy ścieżki, czy finezyjne obroty.

Gra stopniowo uczy nas kolejnych sztuczek. Nie jesteśmy od samego początku rzuceni na głęboką wodę, więc możemy spokojnie przyzwyczaić się do sterowania. Etap za etapem będziemy zwiększać nasz repertuar, aż dojdziemy do plansz, które początkowo wydadzą się nam nie do przejścia. Jeśli nie lubicie powtarzać jednego fragmentu kilkanaście razy, możecie włączyć stosowne ułatwienia. Gra lojalnie ostrzega nas, że mogą one znacząco zmniejszyć przyjemność z gry, ale czasem okazują się błogosławieństwem. Zwłaszcza, jak chcecie rzucić padem po setnej próbie zrobienia obrotu o 1080 stopni.

Z czasem będziemy odblokowywać nowe pojazdy, które znacząco zmodyfikują rozgrywkę. Co powiecie na „motor”, który posiada tylko jedno kolorowe koło i przy obrocie wymaga sporej precyzji? Ma zamontowaną przeciwwagę w postaci małego czarnego kółka, teoretycznie pomagającego w wykonywaniu . Teoretycznie, bo zazwyczaj to właśnie nim zahaczamy w najwęższych miejscach i zaczynamy od nowa.

Można powiedzieć, że to nie jest gra dla każdego. Poziom trudności, mimo iż rośnie stopniowo, może bardzo szybko zniechęcić niedzielnych graczy do rozgrywki. To trudna, wymagająca zręcznościówka, która nagradza tylko tych, którzy nie boją się szlifować swoich umiejętności w nieskończoność. Musicie bardzo cierpliwie sprawdzać limity swoich możliwości, by bić wewnętrzne rekordy. Chylę czoła przed każdym, kto zdobył najwyższe trofea na tych trasach. Mój ambitny plan zaliczenia gry na 100% upadł po trzecim wyzwaniu.

Gra wabi potencjalne ofiary naprawdę ładną, trójwymiarową grafiką. Każdy element jest spójny stylistycznie i nawet po wyciętych modelach pojazdów od razu rozpoznacie, co to za gra. Podczas szalonych przejazdów, ostatnią rzeczą, na którą zwracamy uwagę, są szczegóły drugiego planu, a jednak twórcy dopieścili i ten element. Całość uzupełnia naprawdę dobra muzyka elektroniczna.

Future Grind to tylko, i aż, kolejny klon Trial Fusion. Jest ładny, ale trudny do ukończenia. Pokazuje niedzielnym graczom świat pełen upadków i porażek. Jednocześnie to świat wymyślnych akrobacji i bicia rekordów o choćby 2 punkty.

Future Grind Recenzja